احمدی نژاد پارچه خود را در کشورهای عرب می بافد
احمدی نژاد جای خالی عدم حضور یک رهبر ملی عرب را پر کرده است. او به این دلیل در قلب مردم جای گرفته است که شهامت گفتن "نه" به اسرائیل و آمریکا را دارد.
فیگارو در تحلیلی پیرامون دیدار تاریخی محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری اسلامی ایران از عراق، آن را در ادامه خواست ایران برای تثبیت قدرت منطقه ای خود ارزیابی کرد. به گزارش سرویس بین الملل «فردا»، فیگارو با تاریخی نامیدن این رویداد نوشت: از زمان جنگ میان جمهوری اسلامی ایران و رژیم بعثی عراق (1980-1989) تاکنون هیچکدام از رؤسای جمهور ایران به خاک عراق پا نگذاشته بودند. محمود احمدی نژاد با این سفر آمادگی خود را در تحکیم روابطی که از زمان سقوط بغداد در 2003 میان دو کشور در هم تنیده شده است، نشان می دهد. ولی دیدار او می تواند جنبه سمبلیک و نمادین هم داشته باشد. احمدی نژاد در راستای شعار خود که ایران قدرت نخست جهان دانسته است، قصد دارد نقش منطقه ای ایران را تقویت کند. فیگارو در ادامه آورده است: ورق ها برگشته است! در سال 1979 هنگامی که سایه قدرت یک انقلاب شیعی در ایران بر منطقه افتاد، دولت سنی صدام حسین موفق شد تا قدرت های غربی و کشورهای عرب، به استثنای سوریه، را علیه ایران متحد کند. اما امروز تهران هم پیمانان زیادی در میان رهبران تراز اول عراق دارد. جلال طالبانی، نخست وزیر کنونی که اصالتا کرد است، چندین سال تبعید را در ایران سپری کرده است؛ بخش اعظم رهبران گروه های سیاسی اصلی که مخالف سیاست های آمریکا در این کشور هستند و غالبا شیعه هستند، نیز همین وضعیت را دارند. روزانه زوار عراقی بسیار زیادی برای حضور در شهرهای مقدس قم و مشهد از مرزهای ایران عبور می کنند و همچنین ایرانیان نیز به سمت زیارتگاه های نجف و کربلا هجوم می آورند. در این هفته، شدت گرفتن روابط اقتصادی دو کشور از امضای توافقنامه همکاری برای توسعه مراکز زیربنایی و خدماتی بغداد آشکار شد. آمریکائی ها به این بهانه که ایران به برخی ارتش های چریکی شیعی کمک می رساند، به شدت بر تأثیر منفی این کشور تأکید دارند. در واقع، اهداف احمدی نژاد از دنیای شیعه پا فراتر گذاشته است. در سال 2007، او به یک سلسله دیدارهای بی سابقه ای از کشورهای عرب همسایه که اکثریت سنی دارند دست زد. او سال گذشته به طور غیرمنتظره ابتدا به کشور امارات متحده عربی و بعد از آن در جریان تشرف به خانه خدا، به عربستان سعودی سفر کرد. همچنین محمود احمدی نژاد نخستین رئیس جمهور ایران است که در نشست شورای همکاری خلیج فارس شرکت می کند. به تازگی گفتگوی تلفنی میان رئیس جمهور ایران و همتای مصری او حسنی مبارک انجام گرفته است. به گفته صاحبنظران این اقدام می تواند به منزله سرآغازی برای دیدار این دو شخص در ماه های آتی باشد. کریم سجادپور، پژوهشگر بنیاد کارنژی برای صلح بین الملل می گوید: «امروز تهران در پی آن است که به آمریکائی ها بگوید که خواست آنها مبنی بر منزوی کردن ایران نمی تواند به نتیجه برسد». در این خصوص، ناکامی سیاست آمریکا در منطقه و در گل فرو رفتن نیروهای این کشور در عراق تا حد وسیعی نقش ایرانیان را تسهیل می کند. او تصریح می کند: «کشورهای عرب دریافته اند که دیگر حتی در صورت جاه طلبی ایران در منطقه نمی توانند بر روی آمریکا حساب کنند». در نتیجه آنها گزینه دیگری جز مذاکره با تهران ندارند. همچنین باید شیفتگی مردم عرب از اظهارات شدید ضد آمریکائی و ضد اسرائیلی احمدی نژاد را خاطر نشان شد. سخنان تهییج آور او باعث شده است که او در خیابان های قاهره و برخی محله های عمان به عنوان قهرمانی رو در روی غرب به تصویر کشیده شود. در بازار دمشق، تصویر رئیس جمهور ایران در کنار بشار اسد و سید حسن نصرالله قرار دارد. سعدالدین ابراهیم، که مدیر مرکز تحقیقات ابن خلدون در قاهره است بیان می دارد: «در اصل، احمدی نژاد جای خالی عدم حضور یک رهبر ملی عرب را پر کرده است. او به این دلیل در قلب مردم جای گرفته است که شهامت گفتن "نه" به اسرائیل و آمریکا را دارد». به همین دلیل، برنامه هسته ای ایران که احتمالا سومین دور تحریم های سازمان ملل را تجربه خواهد کرد به راحتی حامیانی را یافته است. این محقق مصری خاطرنشان می شود: «%60 مصری ها عقیده دارند که ایران حق توسعه توانایی های هسته ای خود را دارد». اما ایران از دید رهبران کشورهای عرب سنی نشین، نقش دیگری دارد که نگران کننده است. سران این کشورها از استیلای ایران شیعی بر دنیای اسلام هراس دارند. به ادعای وی، عربستان سعودی تهران را متهم می کند که در پی نفع بردن از نفوذ بسیار قوی خود در عراق و همچنین لبنان است. کریم سجاد پور بیان می دارد: «دولت های سنی عرب نسبت به شدت گرفتن قدرت منطقه ای ایران دید منفی دارند». ولی او تصریح می کند که نفوذ ایرانی ها موفقیتی برای آنها به دنبال نخواهد داشت. به گفته او «هر چند عراقی ها اشغال آمریکایی ها را طرد کنند، این امر به معنای این نخواهد بود که آنها ترجیح می دهند که خود را تحت استیلای ایرانیان قرار دهند. در عراق، حتی شیعیانی نیز وجود دارند که از نقشی که ایران سعی دارد در قبال آنها بازی کند نگرانی دارند».
دیدگاه تان را بنویسید