پول مفتی که فوتبال حیف می‌کند

افشین خماند- اگر کاره‌ای در این مملکت بودم، بخشنامه‌ای صادر می‌کردم که این عکس را بزرگ در همه سازمان‌ها، ادارات و حتی خانه همه مدیران و مسئولین نصب شود
اگر دلار گران و ارزان می‌شود،
اگر ناترازی کلمه مطلوب توصیف وضعیت است، اگر برقمان می‌رود اگر هوا آلوده است، اگر اقتصاد را دیگر با سفره نن‌ جون‌ها قابل درک نیست و همه اگرهای دیگر ریشه‌اش در همین عکس قابل ریشه‌یابی‌ است
خدا کند خبرها دروغ باشد
خدا کند رقم قرارداد گاریدو در تیم لیبیایی یک میلیون دلار باشد
وگرنه باید پرسید ما ار جیب چه کسی این قدر حاتم طائی شده‌ایم‌که سخاوتمندانه به یک نفر می‌توانیم ۲۰ برابر قیمتش بدهیم؟
آن‌هم در مملکتی که مردم وقتی می‌خواهند یک کیلو برنج بخرند از ده تا مغازه می‌پرسند: چند
یعنی یک نفر نبود که قبل از استخدام این مربی بپرسد، سرچ کند: چند
این عینیت کلمه « حیف » نیست؟
آن وقت ما می‌خواستیم از مربی اسپانیایی بابت نگرفتن بقیه پولش پهلوان بسازیم….چه ساده‌دلیم ما.
اما فارغ از قیمت این عکس نکته مهم‌تری هم دارد

شما ، تیم قهرمان خود را به چه کسی سپردی؟
کسی که حدش یک تیم درجه چند، در یک لیگ درجه چند در فوتبال آفریقا است؟
در جامعه ما مردم اگر پول‌هایشان را جمع کردند و خواستند یک جفت کفش بخرند، هزار جور در باره کیفیتش تحقیق می‌کنند
یعنی نپرسیدید سرچ نکردید: چه جوری است، چه کیفیتی دارد؟
گاهی آدم فکر می‌کند نتیجه نگرفتن هم اتفاقی مبارک است
قهرمانی همه چیز را زیر برف مخفی می‌کند
آدم در باخت است که قیمت و حد چیزها را می‌شناسد