تعیین ۲ چارچوب زمانی برای اروپا توسط ظریف
کمترکسی تصور می‌کرد در سومین سالگرد توافق هسته‌ای، برجام تا این اندازه به پایان راه خود نزدیک شده باشد. در حالی که ایالات متحده آمریکا با تصمیم دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری این کشور از توافق خارج شده است، روسیه، چین و اتحادیه اروپا می‌گویند که قصد دارند ایران را به ماندن در این توافق متقاعد کنند. اما آیا این تلاش‌ها نتیجه‌بخش خواهد بود؟
شرق: سعید جعفری، خبرنگار یورونیوز در این باره با محمدجواد ظریف گفتگو کرده است بعد از خروج آمریکا از توافق هسته‌ای به نظر می‌رسد از روند مذاکراتی که با اتحادیه اروپا داشته‌اید رضایت ندارید. ما بسته‌ای دریافت کردیم که رضایت‌بخش نبود. اکنون در حال همکاری با اروپایی‌ها هستیم. در حالی که ما مشغول صحبت هستیم، همکاری‌ها در جریان است. برای آزمودن امکان{حفظ توافق} به اروپا فرصتی داده‌ایم. از سوی اروپا، شاهد تعهد سیاسی بوده‌ایم. ما [همچنین]شاهد اقدامات فنی بوده‌ایم که ارائه شده است. اما این‌ها کافی نیست. دو چارچوب زمانی مشخص وجود دارد. اولی، چارچوب زمانی اولین دسته از تحریم‌های آمریکاست که در ماه آگوست (مرداد) اجرا می‌شود و چارچوب زمانی دیگر، دومین دسته از تحریم‌های آمریکاست که در ماه نوامبر (آبان) اجرا می‌شود و ما خواهیم دید که اروپا چطور با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند و کاملا مطابق با آن، پاسخ خواهیم داد و برنامه مشخصی برای آن داریم. شما به چه تضمین‌هایی احتیاج دارید؟ شاهد هستیم که برخی از شرکت‌های اروپایی تحت فشار آمریکا و تحت فشار جو روانی که آمریکا سعی کرده به‌وجود بیاورد، شروع به خروج از ایران کرده‌اند.
اروپایی‌ها باید با این مسئله مقابله کنند، البته اگر آن‌ها واقعا علاقه‌مند به حفظ توافق‌اند. اگر واقعا شرکای اروپایی ما چنین اعتقادی دارند و دنبال چنین موضوعی هستند باید برای حفظ آن آماده هزینه‌کردن باشند. ایران نباید تنها طرف حاضر در توافق باشد که هزینه کرده است، ما باید شاهد فعالیت و تبادلات بانکی و افتتاح حساب باشیم. باید شاهد این باشیم که شرکت‌های متوسط و کوچک تجاری به ایران بیایند و با شرکایشان در بخش خصوصی تعامل کنند و موارد مشابه دیگر. اتحادیه اروپا و کشور‌های اروپایی چگونه می‌توانند این مشکل را حل کنند. اگر آن‌ها بر این باورند که در حقیقت می‌توانند نظام جهانی جدید را بپذیرند، در آن یک کشور تصمیم نهایی را می‌گیرد و دیگران از آن پیروی کنند و گاهی، احساس می‌کنید که حتی یک کشور هم نیست، بلکه یک شخص یا گروهی از اشخاص هستند که تصمیم‌ها را براساس منافع شخصی خود یا برای منافع شخصی خود می‌گیرند و از همه انتظار پیروی دارند. اکنون به‌خصوص بعد از دیدار رئیس‌جمهور ترامپ و رئیس‌جمهور پوتین، نگرانی‌هایی در آمریکا مشاهده می‌شود که رئیس‌جمهور ترامپ لزوما منافع ملی آمریکا را دنبال نمی‌کند. حتی اگر به دنبال منافع
ملی آمریکا می‌بود، آیا مردم اروپا می‌پذیرفتند که منافع ملی آمریکا بر روند تصمیم‌گیری در اقتصاد جهانی چیرگی داشته باشد؟ آیا آن‌ها حاضرند این را بپذیرند؟ آیا آن‌ها آمادگی ایستادن مقابل این را دارند؟ این سؤالی است که شرکت‌های اروپایی باید از خود بپرسند؛ سؤالی که دولت‌های اروپایی نیز باید از خود بپرسند. وانگهی راه‌های گوناگونی برای همکاری وجود دارد. همه شرکت‌های اروپایی سهام‌دار آمریکایی ندارند. شرکت‌های اروپایی بسیاری وجود دارند که نه معامله‌ای با آمریکا دارند و نه تعلق و حضوری در آن کشور. پوتین و ترامپ جلسه‌ای در فنلاند داشتند و آن‌طور که در اخبار آمده دو کشور به توافقی در مورد آنچه در سوریه می‌گذرد، رسیده‌اند. آیا در این باره نگران هستید یا نه؟ ایران و روسیه به مردم سوریه کمک کرده‌اند و ما این کار را تا زمانی که ضروری باشد ادامه می‌دهیم، اما در پایان، این سوری‌ها هستند که تصمیم می‌گیرند. ما روابط و همکاری خوبی با روسیه و دولت سوریه داریم و به این کار ادامه می‌دهیم. هدف ما در اینجا کاملا مشخص است؛ هدفی که هدف فدراسیون روسیه هم هست. هدف، مبارزه با تروریسم و افراط‌گرایی است. امروز اگر رئیس‌جمهور ترامپ
می‌خواهد اعتباری به نام خود ثبت کند، باید آن را در حمایت از داعش جست‌وجو کند، کاری که آمریکا و متحدانش در تمام این مدت انجام می‌داده‌اند. این واقعیت که تسلیحات آمریکایی در دستان داعش و دیگر سازمان‌های افراط‌گرا کشف شده، توسط منابع غربی مستند شده است. در اخبار شاهد بودیم که برخی مقامات روس به‌ویژه وزیر انرژی این کشور گفته‌اند که حاضرند در مقابل نفت به ایران کالا بدهند. این‌ها بخشی از بسته بزرگ‌تری از همکاری ایران و روسیه است که شامل فعالیت‌های بسیار و سرمایه‌گذاری توسط روسیه در بخش انرژی ایران، مشارکت این کشور در فعالیت‌های زیرساختی ایران و تعامل بین دو طرف در حوزه تجارت و نفت می‌شود. این بسته همکاری بزرگی است که ما با روسیه داریم. اما من بر این باور نیستم که بخشی از آن بسته، فروش یا دادن نفت به روسیه و دریافت کالا در قبال آن است. این بسته بسیار بزرگ‌تری است و شامل موارد دیگری می‌شود؛ از جمله امکان همکاری در حوزه انرژی بین ایران و روسیه و همچنین امکان اینکه ایران پول نقد دریافت کند. ایران در برهه‌های زمانی مختلفی گفته است که پایان برجام و حذف توافق هسته‌ای عواقب سنگین و خطرناکی برای امنیت منطقه دارد.
نظرتان چیست؟ البته، این نقطه‌نظری است که بیشتر اروپا ابراز کرده است، چراکه معتقدند برجام یک سند مهم در حوزه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای است و فقدان آن احتمال افزایش تنش‌ها در منطقه را تشدید می‌کند. ما همواره برای امنیت به مردم کشورمان متکی هستیم. امنیت ما برآمده از داخل است نه خارج. اما نشان داده‌ایم که مردم ما جلوی تهاجم می‌ایستند و نمی‌پذیرند که کسی ایران را مرعوب یا تحقیر کند یا بدتر از آن به ایران حمله کند؛ یا به امنیت و تمامیت ارضی ما ضربه بزند. ما به یاری هر کسی که در منطقه تحت تهدید بوده، شتافته‌ایم. بنابراین، دوستان ما و همسایگان ما در منطقه همواره احساس کرده‌اند که از سوی ایران تهدید نمی‌شوند. برخی {کشورها} ممکن است به منظور پیشبرد امور داخلی خاص یا منطقه‌ای خود پروپاگاندا و تبلیغات سیاسی ایجاد کرده باشند که البته چیزی هم عایدشان نشده است. معتقدم که بهترین راه برای مقابله با این مسائل و تأمین امنیت منطقه خلیج فارس گفت‌وگوست. گفتگو، امنیت همه همسایگان درجه‌یک منطقه را تضمین می‌کند
دیدگاه تان را بنویسید