روياهاي من و كابوس كره

هنوز هر شب كابوس بازي با كره را مي‌بينم. پس از پنج سال نيمكت نشيني به دروازه تيم ملي رسيدم و هدفم موفقيت با تيم ملي و كسب عنوان بهترين دروازه‌بان جام ملتها بود. اين رويا با اشاره‌هايي كه تروسيه، برونومتسو و پكرمن قبل از شروع مسابقات به توانايي‌هاي من داشتند برايم به حقيقت نزديك تر مي‌شد. وقتي داور سوت پايان بازي با كره را زد سرم سنگيني مي‌كرد و حس كردم ممكن است سكته مغزي كنم. سخت است بگويم حق كره جنوبي نبود كه مقابل ما به پيروزي برسد، آنها قوي تر بودند اما اگر بازي به ضربات پنالتي مي‌كشيد قطعا برنده مي‌شديم و البته عدالت فوتبال زير سوال مي‌رفت. فوتبال ما سالهاست شده شعار، حاشيه، ناسزا و متاسفانه ناپاكي. كل فوتبال ما حتي از داشتن امكانات يك باشگاه معمولي قطري هم محروم است. در اين فوتبال همه به دنبال منافع شخصي و روزمره خودشان هستند. حتي برخي كارشناسانش در كارشناسي هايشان به دنبال چهره شدن هستند. مديري كه ركورد دار تعويض مربي در ليگ است از فدراسيون در خصوص انتخاب سرمربي تيم ملي ايراد مي‌گيرد. يادم هست در يك برنامه تلويزيوني كارشناسي به نام صدر مي‌گفت مهدي رحمتي يكي از عوامل عدم صعود تيم ملي به جام‌جهاني است. او با اين حرفش باعث شد از قهقهه به سرفه بيفتم و از چشمانم اشك راه بيفتد. روزهاي خيلي بدي داشته ام و اشتباهات فجيعي هم مرتكب شده ام اما در بازي‌هاي مقدماتي جام‌جهاني در نيمي از مسابقات به عنوان بهترين بازيكن زمين انتخاب شدم و تمام بزرگان فوتبال مرا به عنوان مهره موثر تيم ملي معرفي مي‌كردند. آن آقا فكر نمي‌كند چنين صحبتي در تلويزيون توهين به شعور اهالي فوتبال است و برايم سوال است چگونه تريبون رسانه ملي در اختيار چنين افرادي قرار مي‌گيرد؟ اين روزها ناراحت جواد نكونام هستم. در دو، سه سال اخير اكثر تك گل‌هاي امتياز آور تيم ملي را او زده اما همه آنها به فراموشي سپرده شده‌اند و هيچ كس به دنبال دليل بد بازي كردن جواد نيست. من اين اواخر با افشين قطبي رابطه بسيار خوبي داشتم. اوايل به او گفته بودند بازيكنان ملي پوش سپاهان مي‌خواهند تو را زمين بزنند تا قلعه نويي به تيم ملي بيايد اما خودش متوجه شد چنين چيزي نيست و بازيكني كه فيكس است دنبال اين مسائل نمي‌رود. بعد به او گفته بودند اينها دوست دارند دوباره علي دايي سرمربي تيم ملي شود. برايم نامفهوم بود كه چه كساني به دنبال مسموم كردن ذهن سرمربي تيم ملي هستند. به نظر من اين تيم يكي از كم حاشيه‌ترين و يكدل‌ترين تيم‌هاي تاريخ ايران بود. كسي براي ما قبل ازعزيمت به قطر شانس صعود قائل نبود. اگر به استراليا مي‌خورديم و بعد حريف ازبكستان مي‌شديم صعودمان به فينال قطعي بود. اين درست كه مدعي قهرماني بايد همه حريفان را ببرد اما اگر قرعه خوبي به ما مي‌خورد حداقل نايب قهرمان مي‌شديم. حالا ما مانديم و اين فوتبال تقريبا ويران. فوتبالي كه اولويت آن تخريب يكديگر است و نه ساختن همديگر.