مصائب عادل بودن

شاید به جرات بتوان گفت که عادل نود هفته گذشته، خسته ترین عادلی بود که تا حالا دیده بودیم. عجیب تر از همه پناه بردن او به علی فتح الله زاده برای یافتن حامی بود. براستی چه اتفاق افتاده که عادل فردوسی پور، کسی که هر هفته با هیجان و شور و شوق به نظر تمام نشدنی اش لیگ را برایمان جذابتر می کند، اینچنین در لاک دفاعی فرو رفته بود و به جای استدلال و بحث و به چالش کشیدن حریف، تنها بغضی در گلو داشت؟ مرداد ماه 1378 برنامه ای از شبکه 3 پخش شد که کمتر کسی گمان می کرد تاکنون دوام بیاورد و همه رکوردهای صدا و سیما را از آن خود کند. نود که اگر اخبار و برخی برنامه های صبحگاهی صدا و سیما را کنار بگذاریم در حال حاضر قدیمیترین برنامه صدا و سیماست. برنامه ای که در طول حیات 13 ساله اش چالشهای زیادی را تجربه کرده و می توان گفت تک تک آدمهای فوتبال ایران حداقل یکبار با این برنامه درگیر شده اند. از علی دایی و پروین تا محمد مایلی کهن و فتح الله زاده و هدایتی و ... . با توجه به این سابقه مسلما فردوسی پور و نود باید تا حالا به چنین چالشهایی عادت کرده باشند، پس چرا عادل در حالیکه تاکنون در بسیاری از چالشهای نفسگیرش پیروز از میدان بدر آمده این بار اصلا تن به رقابت نداد؟ مگر قلعه نوعی از محمد علی آبادی و سازمان تربیت بدنی هم با نفوذتر و قدرتمند تر است؟ ماجرا از آنجا شروع شد که امیر قلعه نوعی در بازی دوستانه با پیکان پسر نوجوان خود را با شماره 8 در ترکیب تیم بزرگسالان استقلال قرار داد و یکی از هواداران، گویا نه چندان جالب، به این اقدام اعتراض کرد و سپس توسط لیدرها از ورزشگاه خارج شد. فردوسی پور هم به حکم ذات خود و برنامه اش این خبر را در برنامه گنجاند و به آن پرداخت تا این اتفاق آتش خشم قلعه نوعی را شعله ور کند. قلعه نوعی که چند هفته قبل نیز با خبرنگاران ورزشی سر «اجنبی پرست» خواندن آنها به مشکل خورده بود اینبار هر چه می توانست به عادل نسبت داد تا گویا دق دلی خود را در آورده باشد. تا اینجای کار همه چیز عادی بود. یک مربی سنتی در یک بازی پسر خود را بازی داده بود و فردوسی پور هم با کار کردن این خبر مثل همیشه رفتار کرده بود و بعد هم باز مثل همیشه وی و برنامه اش مورد هجمه طرف مورد سئوال، قرار گرفته بود. اما نقطه پایان این قصه با دفعات قبلی فرق داشت. اینبار فردوسی پور تلاش نکرد تا بی پایه و ضعیف بودن استدلال های قلعه نوعی را به او یادآوری کند، اینکه آیا قلعه نوعی به هر جوانی که قمار باز نشده باشد، اجازه می دهد در استقلال بازی کند؟ و بسیباری از این دست حرف ها. اینکه چگونه قلعه نوعی عادل را مافیای فوتبال می خواند در حالی که عادل در برنامه های متعدد علیه ناپاکی در فوتبال حرف زده و سند رو کرده؟ سئوال اصلی نیز همینجاست که چرا فردوسی پور این بار مانند همیشه نبود؟ شاید بهترین جواب به این پرسش خستگی فردوسی پور باشد. باید بپذیریم که عادل فردوسی پور بعد از 13 سال کند و کاو در این فوتبال و تلاش برای زدودن رنگ فساد و سنتی بودن از چهره فوتبال ایران خسته شده است. فردوسی پور حق دارد خسته باشد وقتی که می بیند در همه این سالها برنامه ساخته و سعی کرده در حد توانش، گیرم پرداخت پول توپ جمع کن ها یا بهبود شرایط گزارشگران و ...، شرایط را بهتر کند و زشتی های فوتبال را به زیبایی تبدیل کند اما در این راه حامی ای غیر از بینندگانش نداشته است. در همه این سالها که نود پخش می شود کدام مقام دولتی یا ورزشی به حمایت از او پرداخته یا کدام روزنامه ورزشی پارسال، بعد از پخش دو برنامه درباره فساد در فوتبال،با سند و مدرک!، پی آن را گرفت و این خبرها را تیتر کرد؟ فردوسی پور خسته شده از اینکه وقتی کسی مانند قلعه نوعی به او حمله ای ناجوانمردانه می کند هیچکس نیست از او دفاع کند و او خود باید بار دفاع از پاک بودن و صادق بودنش را بدوش بکشد. اینجاست که او باز هم ترجیح می دهد چنین نکند و این کار را به مدیر عامل استقلال واگذار می کند. عادل خسته است از اینهمه بی عدالتی و حق هم دارد. طرفه اینکه در چند ماه اخیر هم مدیر عامل پرسپولیس و هم مربی استقلال او را عامل ناکامی فوتبال ایران دانسته اند! باور می کنید؟ انگار آقایان چه گلی به سر فوتبال مملکت زده اند که حالا از فردوسی پور طلبکار هم هستند. نود نعمتی برای فوتبال ماست، برنامه که اگر نبود این فوتبال بیشتر از اینها در فساد و رکود و ... فرو می رفت. حیف است عادل خسته شود، هر چند حق دارد، حیف است کسی نداند در فوتبال مانند دیگر ورزشها چه خبر است و چگونه روسای هیئت های استانی انتخاب می شوند، مربی چگونه بازیکن تحمیلی می گیرد و ... . فردوسی پور، بخاطر تک تک کسانی که تنها برای دیدن نود تا نیمه های شب بیدار می مانند باید بماند و ادامه دارد و همان عادل همیشگی باشد، هر چند تنها.