برای مقابله با لجبازي کودکان چه کنیم؟
بچه‌ها مي‌خواهند بدانند ما به چه چيزهايي حساس هستيم و چگونه مي‌توانند توجه ما را جلب کنند.
بولتن: لجبازي نوعي جنگ است. تکرار بسياري از رفتارهاي نامطلوب توسط بچه‌ها براي راه انداختن يک جنگ است. بچه‌ها مي‌خواهند بدانند ما به چه چيزهايي حساس هستيم و چگونه مي‌توانند توجه ما را جلب کنند. کودکان هم مثل همه‌ي انسان‌ها نياز به توجه ديگران دارند پس بايد سعي کنيم توجهي را که کودک مايل است از طريق رفتارهاي نامطلوب (ناپسند) به دست آورد در جاهاي ديگر به او بدهيم. بايد بدانيم حتي دريافت يک برخورد تند هم براي کودک معادل دريافت توجه است. هر انساني کارهاي مثبتي هم دارد و بايد به کارهاي مثبت کودک‌مان (حتي بسيار جزئي) توجه لازم را نشان بدهيم. اين توجه از طريق صحبت کردن، بازي، تشويق رفتارهاي مثبت، ابراز علاقه و نوازش برآورده مي‌شود. به گزارش سلامت نیوز به نقل از هفته نامه پزشکی امروز کودک بايد حس کند ما او را دوست داريم و او هم ما را دوست داشته باشد چون وقتي کسي ما را دوست بدارد و بداند ما هم او را دوست داريم بهتر به حرفمان گوش مي‌دهد. پس بهتر است وقتي رفتار نادرستي از او سرمي‌زند و مي‌خواهيم بداند که ما ناراحت شده‌ايم بداند ما از رفتار او ناراحت هستيم نه از خود او. بداند ما رفتارش را دوست نداشته‌ايم نه خود او را. و وقتي درصدد جبران رفتار خود است نشان دهيم که متوجه اين موضوع شده‌ايم و از او تشکر کنيم (ارائه توجه مثبت). دقت داشته باشيم: بايد تعريف دقيق لجبازي را بشناسيم و سپس برچسب لجبازي را به رفتار بزنيم (لجبازي يعني کودک با وجود اينکه مي‌داند کارش اشتباه است اين کار را ادامه مي‌دهد). کودکان در سنين 2 تا 3 سالگي به طور طبيعي لجباز مي‌شوند. اين نياز به دليل دفاع از اميال، کسب استقلال و ايجاد هويت است. لجبازي مانند يک جنگ است و اگر مدتي به برخي رفتارهاي آنها بي‌محلي نشان دهيم و در جنگ آنها وارد نشويم خود به خود لجبازي را کنار مي‌گذارند. نکند ما بر يک موضوع اصرار فراوان و خسته کننده کنيم؟ آيا توقع داريم همه‌ي کارهايش را درست انجام دهد؟ آيا توقع داريم همه‌ي کارها را يکباره يادش بدهيم و او يک باره ياد بگيرد؟ کودکان تحمل کلاس اخلاق را ندارند پس نصيحت کردن ممنوع بلکه الگوي رفتاري او باشيم و به جاي نصيحت کردن با رفتارمان به او ياد دهيم که چه کاري خوب و چه کاري بد است؟ در بعضي کارها خود به خود تنبيهي نهفته است (مثل دير رسيدن به مدرسه) پس سرزنش نکنيم. آيا انتظار نظم و ترتيب افراطي داريم؟ پس سعي کنيم در مقابل لجبازي فرزندانمان: کمي بيانديشيم و تصميم آني نگيريم. احساس عجز و ناتواني نکنيم. بدانيم لجبازي مختص ما و فرزند ما نيست. به رفتارهاي مثبت او توجه کنيم و تشکر را فراموش نکنيم. بد نيست در مواردي به رفتارهاي منفي او هيچ توجهي نکنيم تا ياد بگيرد به دنبال رفتارهاي منفي هيچ توجهي نمي‌گيرد. به او بگوييم و بداند که دوستش داريم. براي اوسخنراني نکنيم. قوانين ساده-واضح و قابل اجرا براي او وضع کنيم و در ازاي انجام قوانين تشويق شود و بداند اگر قوانين را زير پا بگذارد تنبيه مي‌شود و نوع تنبيه را هم بداند. پس بهترين راه مقابله با لجبازي توجه به رفتارهاي مثبت و بي‌توجهي به رفتاري منفي است. بدانيم اگر در همه‌ي کارهاي فرزندمان دخالت کنيم او را از بسياري تجارب محروم کرده‌ايم. حال آنکه تجربه کردن لازمه‌ي يادگيري است
دیدگاه تان را بنویسید