جرقه‌ای برای شعله اعتراض در هند

همشهری: محله راوی‌داس حدود 11کیلومتر با کاخ ریاست‌جمهوری هند در دهلی‌نو فاصله دارد. در این مسیر، ساختمان‌هایی وجود دارد که اعضای پارلمان در آن زندگی می‌کنند و توسط سربازان مسلح و مجهز حفاظت می‌شوند. مردان متجاوز چنان با خشونت به دختر جوان تجاوز کردند که او جانش را از دست داد. متجاوزان در همین محله راوی‌داس زندگی می‌کنند. این محله، محله‌ای زاغه‌نشین با شرایط وخیم و غیرانسانی است که در نزدیکی خانه‌ها و دفاتر طبقه حاکم سیاسی قرار دارد. یک برداشت از این اتفاق این است که متجاوزان و جنایتکاران در هند در فاصله بسیار نزدیکی از سیاستمداران زندگی می‌کنند و چندان هم از آنها دور نیستند. در انتخابات پارلمانی سال2009 هند، شش نفر از نامزدهای حزبی به‌خاطر تجاوز حکم قضایی گرفته ‌بودند و 34نامزد دیگر به‌خاطر مرتکب‌شدن جنایاتی علیه زنان در انتظار محاکمه و دادگاه بودند. در مجالس ایالتی هند، 42نفر از نمایندگان اتهاماتی چون تجاوز یا موارد مشابه آن دارند. به‌طور کلی، براساس گزارشی که اخیرا انجمن اصلاحات دمکراتیک هند منتشر کرده، بیش از 300نفر از سیاستمداران در قدرت در این کشور، دارای اتهاماتی مرتبط با تجاوز هستند. در چنین شرایطی تعجبی ندارد که شش مرد با چنین خشونتی به یک دختر جوان تجاوز کنند و او را کنار خیابان رها کنند. البته شاید این مردان دقیقا نمی‌دانستند که اکنون 300سیاستمدار با اتهامی مشابه، مشغول قانونگذاری و سیاستگذاری در هند هستند. نیمی از جمعیت هند را زنان تشکیل می‌دهند. آمار خشونت جنسی علیه زنان هندی ارقام بسیار بالایی را نشان می‌دهد و درصد زیادی از دختران و زنان این کشور تجربه چنین خشونت و تعرض‌هایی را دارند. نکته مهم اینکه این زنان از مراجعه به پلیس و شکایت به‌خاطر این نوع خشونت نتیجه‌ای نگرفته‌اند. در هند کنایه تلخی میان زنان وجود دارد و می‌گویند، کسی که مورد تجاوز قرار گرفته دست‌کم آنقدر خوشبخت بوده که تا این سن زنده بماند چون در هند هنوز برخی خانواده‌ها نوزادان دختر خود را می‌سوزانند و خفه می‌کنند. دختر‌بچه‌ها هم در معرض انواع خشونت و بدرفتاری، خرید و فروش و تجاوز هستند. البته بخش‌هایی از جامعه هند در سال‌های اخیر دچار تحول و دگرگونی زیادی شده‌است. همین دختری که به‌تازگی قربانی تجاوز شد و جانش را از دست داد نماد و نمونه‌ای از همین تغییر و تحول است. او بزرگ‌ترین فرزند یک خانواده فقیر از مناطق روستایی شمال هند بود که سه فرزند دیگر هم دارند. پدر این دختر در فرودگاه دهلی‌نو شغلی کم‌درآمد دارد. مادرش هم یک زن روستایی است که مدام آرزوی مرگ از خدا دارد. این خانواده برای تحصیل دخترشان وام گرفته‌بودند و به سختی این هزینه را تأمین می‌کردند. همین اولویت‌دادن به تحصیل یک فرزند دختر آن هم در یک خانواده روستایی در هند تا یک دهه پیش اصلا قابل تصور نبود. تحصیل و کار دور از خانه، پدیده‌ای جدید برای دختران هندی است. اکنون دیگر ازدواج تنها گزینه پیش رو و تصور ممکن دختران هند نیست. اما این نوع پیشرفت با مکافات و محدودیت‌هایی هم همراه بوده‌است. بسیاری درصدد برآمده‌اند تا این میزان استقلال زنان را محدود کنند. از روسای کالج‌ها که پوشیدن شلوار جین را برای زنان ممنوع کرده‌اند تا وزرای دولت که کار زنان بیرون از خانه را کاری غیرمفید برای کشور خوانده‌اند. در روستاها شوراهای روستایی داشتن موبایل برای زنان را ممنوع کرده‌اند. همین شوراها هنوز از قتل‌های ناموسی برای اعاده شرافت خانواده‌ها حمایت می‌کنند. آنها در برابر تغییر قوانین ازدواج در هند و احیای حقوق زنان در این قوانین هم مقاومت می‌کنند. این شوراها در قانونگذاری‌ها و تلاش‌هایشان علیه زنان تنها نیستند. مثلا ناوین جیندال یکی از نمایندگان پارلمان هند که تحصیل‌کرده بهترین دانشگاه‌های دهلی و بعد هم تگزاس آمریکاست، به صراحت از این اقدامات و محدودیت‌ها حمایت کرده‌است. او که پسر یکی از برجسته‌ترین صاحبان صنایع هند و یکی از اعضای حزب حاکم کنگره این کشور است، گفته که از شوراهای روستایی حمایت می‌کند زیرا این شوراها به‌دنبال اجرای قوانینی هستند که از زمان حاکمان قدیم هند وجود داشته‌است. هند یک دمکراسی است که انتخابات برگزار می‌کند و حاکمی شبیه صدام حسین ندارد. مذهبش بودایی است و با وجود اینکه دیوار‌به‌دیوار افغانستان و پاکستان قرار دارد اما خبری از نفوذ طالبان در این کشور نیست. پس کلیشه‌های نگران‌کننده در نقض حقوق زنان را ندارد. اما هند همانطور است که روایتی معروف توصیفش می‌کند: جنگلی دارای گروهی حاکم و رعیت بدون اینکه قانونی وجود داشته‌باشد. طبقه حاکم که درمیان آنها افراد مجرم هم وجود دارد، سیستمی از حاکمیت غیردمکراتیک مهندسی کرده که در آن همه‌‌چیز به‌صورت ناکارآمد اجرا می‌شود؛ حتی عدالت. به خاطر این مشکلات و معضلات است که تجاوز گروهی به یک دختر جوان چنین اعتراض گسترده‌ای را در سراسر هند به‌دنبال داشت. خیابان‌های دهلی‌نو چندین روز ناآرام بود، مترو تعطیل شد و مرکز شهر از کنترل نیروهای پلیس درآمد. اما سیاستمداران همچنان در خانه‌های باشکوه خود بست نشستند و بیرون نیامدند. البته بارقه امید در این میان، حضور پرشمار مردانی بود که در این اعتراض‌های خیابانی شرکت کردند تا از حقوق زنان دفاع کرده‌باشند. با این حال اوباش در هند هنوز پناه‌امنی دارند. از روز 16دسامبر که به آن دختر جوان تجاوز شد، تا نخستین روز سال جدید میلادی، به 20دختر دیگر هم تجاوز شد. در میان قربانیان این تجاوزها یک دختر بچه سه‌ساله هم وجود داشت