مترو در انتظار مهرورزي‌

تهران امروز: مترو براي مردم مهم است، اين اهميت نياز به هيچ توضيح اضافه هم ندارد؛ هر كسي مي‌تواند روزانه صدها هزار نفر را ببيند كه براي رفت‌وآمد در سطح شهر از اين وسيله استفاده مي‌كنند. آنقدر دانستن «اهميت مترو براي مردم» بديهي است كه درست مثل آن است كسي بگويد خورشيد خوب است يا اكسيژن مهم است. آنچه بديهي نيست ولي اهميت دارد آن است كه چرا بعضي مي‌خواهند اين مسئله واضح را ناديده بگيرند و با اعمال سياست‌ها و تصميمات نادرست از اهميت موضوع بكاهند. اين عده با اتخاذ تصميم‌هاي ناروا بيش از آنكه فلان مدير يا بهمان فرد را در «منگنه» قرار دهند مردم را در «مضيقه» قرار مي‌دهند و آنها را تحت فشار مي‌گذارند. مردم نه با شعار و حرف و حديث كه با رفتار خود مي‌گويند چرا موضوعي كه اينقدر برايشان مهم است تا بدين پايه مورد بي‌مهري كساني قرار مي‌گيرد كه قرار بود «مهرورزي» بيشتري داشته باشند. آنهايي كه فكر مي‌كنند با دادن پول مترو و گسترش خدمت‌رساني به مردم شايد فلان مدير يا بهمان كس در شوراي شهر از اقبال بيشتري نزد مردم برخوردار شود، تصور اشتباهي از مديريت در نظام مقدس جمهوري اسلامي دارند زيرا آنچه ميراث امام (ره) و خط‌مشي هميشه رهبر فرزانه انقلاب بوده و همواره بر آن تاكيد كرده اند اين بوده كه جمهوري اسلامي يك كل است نه جزيره‌هاي خودمختاري كه هر كس عرض خود ببرد و زحمت ديگري بدارد. جمهوري اسلامي يك سيستم منسجم و يكپارچه است و موفقيت هر بخش درست مثل موفقيت تمام بخش‌ها و مشكل يك قسمت نيز مشكل همه است. اگر مترو براي مردم مهم است ـ كه هست ـ و اگر امكانات موجود تكافوي تقاضاي روبه رشد شهروندان شريف را نمي‌دهد ـ كه نمي‌دهد ـ و اگر دولت محترم طبق قانون مكلف به ارائه اعتبار مورد نياز براي گسترش اين خدمات بوده ـ كه بوده ـ پس هر شهروندي حق دارد سوال كند كه چرا دولتمردان نسبت به رفع مشكلاتشان كمك نمي‌كنند؟ آنچه نمايندگان مردم در مجلس شوراي اسلامي با تمديد «قانون اعتبار مترو از حساب ذخيره ارزي» انجام دادند در واقع هم‌دردي و هم‌راهي با موكلين خود بوده، به‌طوري كه به‌رغم گذشت يك سال و تاخير در پرداخت هنوز معتقدند كه نه تنها گذر زمان مشكل را حل نكرد كه بر درستي تصميم‌شان صحه گذاشت. مردم از مسئولين خود، مخصوصا آنها كه مسئوليت بيشتري دارند، انتظار دارند كه قدري مسائل را كلان‌تر ببينند و افق‌هاي فراخ آينده را با نگاه‌هاي بلندتر عجين سازند و مرز اختلاف سليقه با ديگر مديران را تا جلوي پاي زندگي عادي مردم گسترش ندهند.