نفتی ها در دفاع مقدس چه کردند؟

اگر بخواهیم تاریخ صنعت نفت پس از پیروی انقلاب اسلامی را به چند دوره تقسیم کرده و اهمیت هر یک از این دوران را یادآور شد، بدون تردید زیباترین دوره را باید در ۸ سال دفاع مقدس جستجو کرد؛ جایی که صنعت نفت به عنوان پشتیبان جبهه ها بخشی از کارکنان خود را تقدیم انقلاب اسلامی کرد و در بازسازی و استمرار تولید و صادرات نفت، نقش مهمی در پیشبرد اهداف نظام جمهور اسلامی ایران ایفا کرد. به دلیل حضور در جهاد سازندگی و معاونت بازسازی وزارت نفت، نمی توان از روزهایی نگفت که مدیران و کارکنان صنعت نفت در بخش بازسازی بدون توجه به سلسله مراتب اداری دست در دست و پا به پای هم، پس از بمباران تاسیسات نفتی، بلافاصله به محل حادثه گسیل شده و با سرعت عملی خیره کننده به مهار آتش و تعویض قطعات آسیب دیده می پرداختند. محمد جواد عاصمی پور، سیف الله جشن ساز، غلامحسین نوذری، موسی سوری و بسیاری دیگر با فداکاری و جانفشانی های خود، جان در کف گرفته و برای تداوم صادرات نفت، خانواده های خود را چند ماه یک بار ملاقات می کردند. مدیران آن روزهای سخت به خوبی درک کرده بودند که دشمن برای به زانو درآوردن ایران در جنگ تحمیلی، اقتصاد کشور را نشانه گرفته بود لذا برای تحقق اهداف خود، منبع درآمدهای کشور را بمباران می کرد به این خیال که با نابود سازی تاسیسات نفتی، ایران را به شکست سوق دهد. وحدت بی نظیر میان کارکنان صنعت نفت و مدیریت کم نظیر مدیرانی مانند دکتر عاصمی پور و سیف الله جشن ساز که تنها و تنها به خدمت به مردم و نظام می اندیشیدند را نباید از خاطر برد؛ کارکنان نفتی در جنوب فراموش نخواهند کرد که گروه های بازسازی، بلافاصله پس از بمباران ها تاسیاست آسیب دیده را ترمیم کرده و با روش های ابداعی خود، تلاش دشمنان را گره می کردند. این حملات تنها به تاسیسات تولید نفت و چاه ها محدود نمی شد؛ بعثی ها برای ایجاد نارضایتی در میان مردم پالایشگا ه ها، لوله های انتقال نفت و فرآورده های نفتی، تلمبه خانه ها، ایستگاه های تقویت فشار و ... را نیز بمباران می کردند تا کشور را با بحران سوخت مواجه کنند. به یاد دارم در یکی از بمباران ها، جنگنده های رژیم بعث پالایشگاه تبریز را آمااج حملات خود قرار دادند و وضعیت وخیم تر از آنی بود که متصور بودیم. گروهای از جنوب به سرپرستی آقای جشن ساز سریعا به تبریز رهسپار شد و در کمتر از چند ساعت، پالایشگاه را به مدار تولید آوردند که یکی از عملیات های غرور انگیز معاونت بازسازی وزارت نفت بود. عملیات های بازسازی در مناطق نفتخیز و سایر مناطق به قدری با سرعت و دقت انجام می شد که دشمن را در موضع انفعال قرار داد و برنامه خاصی از سوی آن ها برای بمباران ها دنبال نمی شد؛ به خوبی می دیدند که در صورت به آتش کشیدن هر نقطه ای از جغرافیای نفت ایران، گروه های بازسازی، آتش را مهار کرده و تاسیسات را بازسازی می کردند. ستاد باز‌سازی مناطق را آقای جشن‌ساز اداره می‌کرد و در هر منطقه مثل خارک، آغاجاری، اهواز، گچساران، مسجدسلیمان، ستاد‌های باز‌سازی به عنوان زیر‌مجموعه در کل یک سازمان توانمند مهندسی و عملیاتی را تشکیل می‌دادند. همه مدیریت‌های مناطق نفتخیز عضو این ستاد بوده و نقش آنان تعریف می‌گردید. وظیفه این ستاد اجرای طرح‌های پدافند غیر‌عامل و باز‌سازی تأسیسات بعد از بمباران‌ها در حداقل زمان ممکن و استمرار تولید بود و از طرفی بازوی اجرایی سه وظیفه دیگر خارج از مناطق نیز برعهده این ستاد بود. فضای آن روزهای صنعت نفت هیچگاه در کشور احساس نشد؛ روزهایی که همه و همه برای مبارزه با دشمن و نقشه های آن همقسم شده بودند و با وحدتی شگفت انگیز نه سیاسی برخورد می کردند و نه از مسولیت شانه خالی. این روزهای صنعت نفت بی شباهت به آن روزها نیست؛ امریکا و متحدانش دایره فشارهایشان به کشور را تنگ تر کردند و شرایط را برای دولت سخت؛ به طور قطع برای حفظ استقلال اقتصادی و سیاسی کشور باید به حلقه مفقوده ای به نام وحدت اشاره کنیم. بدون تردید دولت یازدهم با هر اندیشه سیاسی جدای از نظام و جمهوری اسلامی نیست و نمی توان حساب این دو ار از هم جدا کرد؛ موفقیت دولت موفقیت نظام است و شکست دولت شکست نظام لذا به نظر می رسد برای برون رفت از وضعیت موجود باید نگاه های سیاسی را از کشور «تفریق» کرده و مانند روزهای دفاع مقدس، به یک هدف فکر کنیم؛ خدمت به انقلاب و مردم. راه نجات کشور در همراهی و همدلی و دوری از باند بازی و جناح گرایی است به همان شکل که در دوران هشت سال دفاع مقدس عمل شد؛ همه افراد از هر جناح و گروهی در کنار یکدیگر قرار گرفتند و امروز نیز باید در جبهه اقتصاده به همین شکل عمل شود. وزیر نفت و مدیران ارشد صنعت نفت، خود را وقف نظام کرده اند و شبانه روز در تلاش هستند تا به مشکلات موجود پایان دهند که نگاهی گذرا به فعالیت های انجام شده، نشان می دهد که توفیق خوبی نصیب کشور شده است اما این موفقیت ها زمانی کامل می شوند که وحدت روزهای دفاع مقدس بار دیگر در کالبد صنعت نفت دمیده شود.